මඟ තොටේ දී හමුවූ පරණ ලෙඩා...

මං මේ ළඟදි දවසක් පන්සලකට ගියා... ගෙදර ඉඳන් ආපු නැති හන්ද අතේ මල් පහන් හදුන්කුරු මුකුත් තිබ්බේ නෑ. එහෙම පන්සල් යන්න මොකක්දෝ වගේ හින්ද පාර අයිනේ තිබ්බ මල් විකුණන stall එකක් ලඟට ඇවිදන් ගියා...

අනේ මහත්තයෝ අපෙනුත් මල් ගන්න එන්න...

අවුරුදු 35ක් වගේ පෙනුමක් තියෙන අක්ක කෙනෙක් බැගපත් වෙනවා. පෙනුමෙන් නම් ජිවන ගමන ඉදිරියට රැගෙන යන්න උපරිමේටම කට්ට කනවා වගේ... 

මේ ගිනි ගහන අව්වේ පිච්චි මල් විකුණන එක ලේසි වැඩක් යැ..

"මේ මිස් මට දැකල පුරුදුයි වගේ..." මට නිකන්ම කියවුණා...

"එකනේ මටත් මේ මහත්තයව හොදට දැකල පුරුදුයි වගේනේ..."

"ළඟදි ඉස්පිරිතලේකවත් හිටියද???"

"අහ මේ අපේ doctor නේ. දැන් අපේ දුවට හොදටම හොදයි."

එතකොට මේ කාන්තාව ගැන චායාවක් වගේ මතක සටහනක් හිතේ ඈත කොනක ඇඳිලා ගියා.
අපි ළමා රෝග ඇපොයිමන්ට් එක කරන දවස් වල මේ අම්මයි දුවයි අපේ වාට්ටුවේ නතර වෙලා හිටිය. මොකටද aaවේ කියන්න නම් හරි හැටි මතකයක් නෑ. ඒත් දුවට හොදටම හොඳවුණා කියල නම් මතකයි.

කොහොම කොහොම හරි ආගිය විස්තර කතා කරන අතරේ පහන් දෙකකුයි, මල් පර්සලයකුයි හඳුන්කුරු පෙට්ටියකුයි ගත්ත.

අපිව හොඳ කරපු මහත්තයගෙන් කොහොම සල්ලි ගන්නද. කියපු මෙයා සල්ලි ගන්න බෑ ම කියනවා...
එයා එහෙම බෑ කියන්නේ අවංකවමයි කියන එක මුණ දිහා බලද්දිම තේරෙනවා.

තාම medical student ල වෙන අපි ගැන, ලෙඩ හොඳ කරගත්තු මෙයාලගේ හිතේ තියන ගෞරවය, පැහැදීම දැකල මං කොච්චර වාසනාවන්තද කියල හිතුන.

මේ කතාව මෙහෙම ලියන්න හිතුනේ මඟ තොටේදී හමුවූ පරණ ලෙඩෙක් ගැන බ්ලොග් ලියන තවත් අපේම සහෝදරයෙක් ලියපු පොස්ට් එකක් දැකල.

එකත් කියවලම යන්න. මෙන්න ලින්කුව...